Στο ιταλικό ποδόσφαιρο έχουν καταγραφεί πολλές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που ήταν… περιπτώσεις και ο Πάολο Ντι Κάνιο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της κατηγορίας.

Η φράση «από μικρός φαινόταν…», λέγεται ή γράφεται για να σχολιάσει μια πράξη, μια συμπεριφορά κάποιου που μεγάλωσε. Και λέγεται ή γράφεται είτε για καλό, είτε για κακό. Το να συνδυάζει ο ίδιος άνθρωπος τόσο το καλό όσο και το κακό δεν είναι και τόσο σύνηθες, γι’ αυτό και ξεχωρίζει όταν συμβαίνει. Και ο Πάολο Ντι Κάνιο, αν μη τι άλλο, ξεχώριζε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του. Είτε ως ποδοσφαιριστής, είτε ως οπαδός. Είτε για καλό, είτε για κακό. Γιατί ο παλαίμαχος Ιταλός επιθετικός πραγματικά «από μικρός φαινόταν» τι θα γίνει…

Αυτό δεν είναι υπερβολή ή σχήμα λόγου, δεν χρησιμοποιείται για να… βοηθήσει στη ροή του κειμένου. Χρησιμοποιείται επειδή είναι η αλήθεια. Ο Ντι Κάνιο γεννήθηκε στις 9 Ιουλίου 1968 στη γειτονιάς Quarticciolo της Ρώμης. Γειτονιά που ανήκει οπαδικά στη Ρόμα, εκεί όπου άνηκε και η οικογένειά του. Σχεδόν όλοι είναι οπαδοί των Τζαλορόσι, οπότε ο αντιδραστικός Πάολο θα διαφοροποιηθεί. Θα πάρει αποστάσεις. Βασικά, θα πάρει τη μεγαλύτερη απόσταση που γινόταν: Γίνεται οπαδός της Λάτσιο και αυτή είναι η ομάδα στην οποία θα κάνει και τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα.

Αυτό θα γίνει στην ηλικία των 14 ετών, όταν και θα ενταχθεί στα τμήματα υποδομής του κλαμπ. Τα προηγούμενα χρόνια έπαιζε σε μικρότερες ομάδες της Ρώμης, αλλά μεγαλώνοντας είναι αποφασισμένος να ζήσει το όνειρό του. Και θέλει να το ζήσει 100%. Σε όλη του τη διάσταση. Ετσι, δεν αρκείται μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι. Δεν του είναι αρκετό το γεγονός ότι προπονείται και παίζει στα πρωταθλήματα των μικρών με τη φανέλα των Λατσιάλι. Θέλει να δείξει την αγάπη του γι’ αυτούς με κάθε τρόπο και θα το κάνει: Το μεσημέρι του Σαββάτου παίζει με τους μικρούς και λίγες ώρες μετά ετοιμάζεται για το γήπεδο. Ετοιμάζεται για την εκδρομή με τους Irriducibili.

Από τη χαρά στη λύπη…

Ο Ντι Κάνιο στέφεται πρωταθλητής Ιταλίας με την Primavera της Λάτσιο το 1986 και παράλληλα γυρίζει όλη την Ιταλία ως οπαδός. Και ήταν και… μάχιμος, λένε. Ολα, επομένως, κυλάνε όπως τα ήθελε, όπως ονειρευόταν, αλλά αυτό σύντομα θα άλλαζε. Ενας σοβαρός τραυματισμός έχει ως συνέπεια να χάσει όλη τη σεζόν 1987-88 με την πρώτη ομάδα. Θα επιστρέψει στη δράση για τη σεζόν 1988-89, όταν και θα σκοράρει σε ντέρμπι με τη Ρόμα. Τα πράγματα αρχίζουν να πάνε ξανά καλά για τον ίδιο, δεν πάνε καλά όμως για τη Λάτσιο.

Τα οικονομικά προβλήματα μεγαλώνουν, ο Σέρτζιο Κρανιότι δεν έχει εμφανιστεί ακόμη και το καλοκαίρι του 1990 έρχεται το σοκ: Οι Ρωμαίοι τον πουλάνε στη Γιουβέντους. Θα μείνει εκεί για τρία χρόνια, θα πάρει κύπελλο και κύπελλο ΟΥΕΦΑ, αλλά θα πάρει και… ανάποδες με τον Τζιοβάνι Τραπατόνι. Συνέπεια της κακής σχέσης τους, ο δανεισμός του στη Νάπολι για το 1993-94. Εκεί είναι καλά, θα βάλει και μια γκολάρα στη Μίλαν και όταν ο δανεισμός λήγει ζητάει από τη Γιούβε να τον πουλήσει. Και θα το κάνει. Στη Μίλαν.

Δύο χρόνια στους Ροσονέρι ο Ντι Κάνιο θα πάρει ένα πρωτάθλημα, αλλά αυτό για το οποίο ξεχώρισε ήταν ο τσακωμός του και με τον Φάμπιο Καπέλο. Και αφού στον ιταλικό βορρά δεν περνάει καλά, είτε Τορίνο είτε Μιλάνο, παίρνει τη μεγάλη απόφαση: Σκωτία και συγκεκριμένα Σέλτικ. Και θα είναι η Βρετανία, τελικά, ο τόπος στον οποίο ο Ιταλός επιθετικός θα μεγαλουργήσει και θα… μεγαλουργήσει.

Παράδειγμα προς αποφυγή αλλά και βραβείο Fair Play

Στη Σκωτία ο Ντι Κάνιο κάνει πλάκα, είναι ο σταρ του πρωταθλήματος και γι’ αυτό μόλις ένα χρόνο μετά θα πάει στην Αγγλία. Στη Σέφιλντ Γουένσντεϊ, συγκεκριμένα, όπου θα γράψει ιστορία. Οχι για καλό… Στις 26 Σεπτεμβρίου 1998, ο Ιταλός χάνει την ψυχραιμία του και σπρώχνει τον διαιτητή Πολ Αλκοκ, ο οποίος πέφτει στο έδαφος. Αποτέλεσμα; Τιμωρία 11 αγωνιστικών. Το χειρότερο δεν ήταν αυτό, όμως, αλλά η «τιμωρία» οπαδών και ΜΜΕ. Ο Ιταλός επιθετικός βρίσκεται στο στόχαστρο και υποδεικνύεται από όλους στην Αγγλία σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

Σε όλους αυτούς, ο Πάολο θα αποφασίσει όπως αυτός ήξερε. Τρελαίνοντάς τους δηλαδή. Οταν η Γουέστ Χαμ εμφανίζεται για να τον διεκδικήσει, ο ίδιος λέει αμέσως «ναι». Αφήνει το Σέφιλντ, πάει στο Λονδίνο και το 2000, μόλις δύο χρόνια από όταν ήταν παράδειγμα προς αποφυγή, γίνεται παράδειγμα προς μίμηση. Πώς; Με την απόφασή του να μη σκοράρει σε ένα ματς με την Εβερτον επειδή ο τερματοφύλακάς της ήταν πεσμένος λόγω τραυματισμού. Είναι μια κίνηση που θα του αποφέρει το βραβείο Fair Play από τη FIFA και θα τον αποκαταστήσει στα μάτια της κοινής γνώμης. Οχι ότι αυτό τον ενδιέφερε και ιδιαίτερα, πάντως…

Επιστροφή στη Λάτσιο και πανικός με Τότι

Στην Αγγλία θα παραμείνει άλλα τέσσερα χρόνια και έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από την Τσάρλτον (2003-04), παίρνει τη μεγάλη απόφαση: Επαναπατρισμός. Επιστροφή, δηλαδή, στην πατρίδα. Και για τον Ντι Κάνιο πατρίδα ήταν πρώτα η… Λάτσιο και μετά η Ιταλία. Το καλοκαίρι του 2004, περίπου 5.000 οπαδοί των Λατσιάλι παραληρούν στην επίσημη παρουσίασή του. Είναι μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής του, αλλά θα έρθει και καλύτερη: 6 Ιανουαρίου 2005, Λάτσιο – Ρόμα 3-1.

Ο Πάολο είναι αυτός που ανοίγει το σκορ, σε ένα ντέρμπι στο οποίο τα δίνει όλα. Σκοράρει, παθιάζεται, τσακώνεται, εμψυχώνει, προκαλεί χάος στο τέλος με τον φασιστικό χαιρετισμό προς την Curva Nord. Αναμενόμενο για τους Λατσιάλι και αποθέωση. Αναμενόμενο και για την υπόλοιπη Ιταλία και κράξιμο. Ο ίδιος, όμως, δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα. Είχε, άλλωστε, πιο σημαντικά πράγματα να κάνει, δηλαδή να τσακωθεί με τον Φραντσέσκο Τότι. Τον αρχηγό, ηγέτη και σύμβολο της Ρόμα.

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα να βγω για φαγητό με τον Τότι. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θα ξέρουμε τι να πούμε. Αν του πω για τη Μέση Ανατολή θα νομίζει ότι αναφέρομαι σε κάποιο σημείο του γηπέδου…», θα δηλώσει. Και θα αποθεωθεί από τους οπαδούς, οι οποίοι ζητάνε την παραμονή του και μετά το τέλος της σεζόν 2005-06. Η διοίκηση, όμως, έχει άλλα σχέδια… Ο Ντι Κάνιο θα τελειώσει από τη Λάτσιο και ουσιαστικά θα τελειώσει και η καριέρα του, έπειτα από μια διετία σε μικρότερη ομάδα της Ρώμης. Δεν θα σταματήσει, όμως, να απασχολεί τους Ιταλούς…

Το τατουάζ για τον Μουσολίνι και η απόλυση

Χρόνια μετά, ως σχολιαστής του Sky Italia, ο Ιταλός πρώην -πια- επιθετικός έρχεται ξανά στο επίκεντρο. Και δεν είναι για καλό λόγο. Το τατουάζ «Dux» που έχει στο χέρι του, δηλαδή… Ντούτσε στα λατινικά, προκαλεί μεγάλες αντιδράσεις. Αμέσως συνδέεται με τον Μπενίτο Μουσολίνι και το αποτέλεσμα είναι να απολυθεί. Ο ίδιος θα προχωρήσει σε δήλωση με την οποία θα χαρακτηρίσει «ντροπή» τους ρατσιστικούς νόμους του Μουσολίνι. Θα πάρει αποστάσεις αλλά δεν θα απολογηθεί για τα πολιτικά του πιστεύω. «Είμαι φασίστας, όχι ρατσιστής», είχε πει όταν έπαιζε μπάλα και επέμεινε.

Και όπως έκανε πάντα, έτσι και σε αυτή την περίπτωση, θα γυρίσει σταδιακά το κλίμα υπέρ του. Οχι ότι υπήρξε και αποθέωση προς το πρόσωπό του, αλλά κερδίζει πόντους με τις αναλύσεις του. Και κυρίως, κερδίζει πόντους, ακόμη και σήμερα, επειδή δεν μασάει τα λόγια του. Λέει πράγματα που άλλοι δεν τολμάνε. Και τα λέει χύμα. Είτε είναι για τον Τότι, είτε για τον Ντιμπάλα, είτε για τον Λουκάκου, είτε για την εθνική Ιταλίας, είτε για τη Serie A γενικότερα. Και καθώς τα λέει, προκαλεί πάντα θόρυβο και αντιδράσεις. Τις περισσότερες φορές, πλέον, θετικές, αλλά υπάρχουν και οι αρνητικές.

Ο Πάολο Ντι Κάνιο, στο κάτω-κάτω, ήταν πάντα μια μεγάλη περίπτωση. Από μικρός φαινόταν, άλλωστε…